.
Fort Worth, 23 [onleesbaar] 1980
Hetzelfde hotel. Ik zit op de rand van het jeukende bed en staar uit het raam naar niets en nooit, een woestijn van grind onder een teerkleurige hemel, het einde der dagen, de zwartheid die zich openbaart als je alle maskers wegkrabt.
Geluidloos valt een lichaam door mijn blikveld, de kleurige mist van een feestjurk rond een toekomstig lijk, de heldere keuze van iemand die de spiegel niet meer aankan en ieder syllogisme naar de uiterste splinters-en-lood conclusie heeft gedacht. Opting out of a raw deal, zou Walter F. zeggen.
Ik hoor een verrassend zachte knal, rubberen trottoir. Een autoalarm en een paar honden slaan aan. Mensen schreeuwen. Mijn handen drukken tegen het papierdunne matras en dwingen me overeind. Ik schuif het raam omhoog en kijk eerst naar boven, alsof het zelfmoordenaars zou kunnen regenen. Mijn met spieren en zenuwen en huid overtrokken schedel beweegt zich naar beneden, waar de status quo is wedergekeerd. Het lawaai is weggesijpeld naar tragedies waar het harder nodig is. Ik bezie de straat en zie niets, geen lichaam, geen bloed, geen gedeukte stoep, alleen maar mensen mensen mensen die op hun wieltjes blijven rollen rollen rollen van verantwoordelijkheid naar verplichting, rechtschapen schaduwen die bijdragen aan de Normaliteit–Alledag en niet in goedkope hotelkamers zich zitten af te vragen of het te vroeg is om te beginnen met drinken, droge mond zandmond asmond. Niets is waar, alles is toegestaan en ik kan alleen naar buiten met een zonnebril op.
Hangend uit het raam zie ik een kleurige waas verdwijnen, ergens in mijn ooghoek, als een vlucht verschrikt opvliegende papegaaien, als de langgerekte lichtschade die op het netvlies blijft hangen als de televisie te lang aan heeft gestaan. Ik volg de waas niet, hoef niet te zien waar de kleur uit de wereld stapt.
Ik weet dat ik getuige ben geweest van iets dat zo echt is, zo daadwerkelijk, dat het slechts kort kon bestaan, de wereld verdraagt zulke werkelijkheid niet. De vrouw is dood en vertrokken, haar lichaam uit deze reflectie weggelekt. Rust zacht, spiegelgeest, en succes met de volgende ronde.
~
Film. Poëzie.