Het is zeldzaam dat de mens historische gebeurtenissen werkelijk meemaakt. Het gros van wat wij beleven of waar we van horen lijkt op het moment zelf alledaags, irrelevant, banaal. Af en toe, echter, bevinden wij ons precies in het 
“momentum” van de geschiedenis en voelen wij met iedere druppel bloed in onze vege lijven dat dít ogenblik historisch is—het ontvlammen van het eerste vuurtje, de uittocht uit Egypte, de bestorming van de Bastille, het einde van de Tweede Wereldoorlog, de Val van de Muur.
Dit, nu, jetzt, is zo’n moment, daar eindelijk dit blog verschijnt. Ik heb nog geen idee wat het precies zal worden—zoals een eik slechts schuchter begint met een eerste takje dat zich boven de bosbodem verheft, zo zal dit blog moeten groeien voor het een vaste en definieerbare vorm krijgt. Maar we kunnen er misschien van uitgaan dat het uiteindelijke werk fractaal is en dat de ontluikende eerste vormen dus al een idee geven van de contouren van het blog in wasdom.
De aanleiding van het blog is simpel: ik wil schrijven en ben benieuwd of mensen willen lezen wat ik wil schrijven—verhalen, ideeën, beschouwingen, alles. Geen onderneming kan echter werkelijk beginnen zonder een manifest, zonder een statement dat het idee achter de onderneming schetst. Zo’n verklaring kan niet zonder grote beweringen, krachtige woorden, onverhulde pretenties. Voor dit manifest is later nog tijd, maar laat dit gezegd zijn: de uitingen van onze huidige, Westerse cultuur—in romans, films, televisie, fotografie, kranten etc.—zijn verziekt door een obsessie met authenticiteit. Er heest een fascinatie voor waargebeurde verhalen, voor de oprechtheid van emoties, voor het openlijke engagement van auteurs en personages.
Dit wordt verheven boven originaliteit: de vraag of een kunstwerk, een gedachte, een opinie verrassend is, ons doet reflecteren, iets bijdraagt aan ons leven, en ronduit oorspronkelijk is.
Op deze misstand heb ik mijn “manifest” geënt: in dit blog zal ik geen onderscheid maken tussen fictie en non-fictie, en ik laat het aan De Lezer om uit te maken wat gemeend is (authentiek, oprecht…) en wat ik schertsend bedoel of ronduit verzonnen heb omdat ik het vermakelijk vind. Ziehier de uitdaging, wereld!
Tenslotte over de ondertitel van dit blog. Deze regel van Paul Valéry luidt in zijn geheel:
L’infini, mon cher…c’est une affaire d’écriture. L’univers n’existe que sur le papier.
Los vertaald is dit: “Het oneindige, mijn schat…is een zaak van het schrijven. Het universum bestaat niet behalve op papier.” Het is mijn motto en houdt me altijd bezig. De werkelijkheid ligt verholen in de literatuur, die het bestaande, het mogelijke en het onmogelijke in zich draagt. En in die zin is Odysseus authentieker dan Homerus, Sherlock Holmes levendiger dan Arthur Conan Doyle, en de Bibliotheek van Babel echter dan de bibliotheek van Buenos Aires.
