Er was eens—onaangeroerd door klokken of kalenders—een kamer. De kamer leek een kubus; de afstand tussen de vloer en het plafond was iets korter dan de afstand tussen de zijden van de kamer, maar dat viel nauwelijks op. Alle oppervlakken waren gemaakt van cement dat korrelig aan zou voelen als je je hand eroverheen zou laten glijden. Er was geen deur, er was geen raam. Er was geen enkele opening. Hoe de kamer daar gekomen was, wist niemand; dat de kamer daar was, en of de kamer daar was, was ook niemand bekend. Geen mens was er ooit geweest. We weten er dus niks over, en we kunnen er dan ook maar beter over zwijgen. Maar als iemand de kamer ooit zou betreden, zou die precies zijn zoals hier beschreven is. Als de kamer bestaat. Als.
[afbeelding: “Hic Sunt Somnia”, collage, CCQA 2013]
~
