Zijn koffer zat veel te vol, de plastic sluitknippen stonden strak en leken ieder moment open te kunnen breken om zijn sokken en overhemden en romans over de stoffige vloer van de slaapkamer te braken. Toch wees hij mijn suggestie een paar van zijn oudere notitieboeken thuis te laten bruusk van de hand. Het leek alsof hij zijn hele werk in die vaalblauwe koffer had gepropt.
‘Maar je gaat toch je bundel redigeren? Dan heb je die oude boekjes en schriften helemaal niet nodig. Ze zullen je alleen maar afleiden.’
Hij mompelde—met een onaangestoken sigaret bungelend in zijn droge mondhoek—iets vaags over plannen, mogelijkheden en muzen, en liet de koffer zo vol als ‘ie was. Toen begreep ik dat hij me zou verlaten.
Trouw nooit met een dichter.
