Op het pleintje staat een vrouw flyers uit te delen. Een uitgestrekte arm. Kent u de Here Jezus al? Ik lach op een manier die ik aardig bedoel, al bedenk ik niet op tijd dat ik de laatste dagen geen werkelijke grip op mijn uitingen lijk te hebben. Mevrouw, Jezus en ik kennen mekaar aardig goed, maar we zijn er nooit echt uitgekomen. Ze kijkt alsof ze het in Keulen heeft horen donderen (prachtige uitdrukking, wordt niet vaak genoeg gebruikt) en stamelt iets over redding en recht en rust en vrede maar stamelt zichzelf al snel stil.
Mijn vriendelijke glimlach lijkt haar inderdaad niet op haar gemak te stellen. Maar we weten ook nooit precies hoe we eruit zien, laat staan hoe we over komen op bekenden of zelfs op hen die we lief hebben, of dan toch op hen die we niet onmiddellijk na de eerste kennismaking willen wurgen met het verlengsnoer van een babyfoon die we voor onduidelijke doch snode doeleinden ontvreemd hebben… Laat staan dat we kunnen inschatten of mijn gezichtsuitdrukkingen mijn aimabele ziel kunnen blootleggen aan deze regenjas- en plastic-regenkapje-mevrouw, en hoewel ik me gered en rechtvaardig en rustig en vredelievend voel onder mijn parasol van ontbijtbenzedrine en een dubbele Bloody Mary kan het natuurlijk zo zijn dat mijn verfomfaaide gezicht en gerimpelde pak—een van beide moet nodig naar de stomerij, maar ik heb er even geen grip op welke van de twee dat is, dat zal moeten wachten tot de scheidslijnen tussen objecten, concepten en gedachten weer iets vaster worden—, kan het dus zo zijn dat gezicht en pak maniakaal overkomen op deze brave evangelist voor de buurtsuper.
De glazen schuifdeuren glijden dicht met het geluid van een stevig vel papier dat uit een envelop wordt getrokken, en de deuren slepen het overgrote deel aan beschikbare zuurstof met zich mee of in ieder geval de zuurstof die voor mij bestemd is en ik hou zo onopvallend mogelijk mijn adem in tot een moeder met haar kind en drie winkelwagentjes mijn toch al overbelaste longen ontzet door naar buiten te komen…
Nee, ze loopt met één winkelwagen en drie kinderen, en mijn lieve Gilgamesj: het is een drieling. Ik heb meerlingen nooit vertrouwd, tenzij ze Siamees zijn—er zijn al zo veel mensen op de wereld, ruim meer mensen dan we ooit nodig zullen hebben (en waar zouden we ze ooit voor nodig kunnen hebben, zijn we in feite niet allemaal overbodig?), en het is eenvoudigweg pervers dat er dan van één iemand twee of meer versies zijn. Drielingen, alle meerlingen, verstoren de orde, of zijn een uiting van een reeds verstoorde orde, alsof er een coderingsfout in de Matrix zit.
De drieling is rond de tien jaar oud en alle kortgeknipte manifestaties van deze monade dragen groene T-shirts met daarop drie verschillende schildpadden die getraind zijn in oosterse vechtsporten, blauw, rood en oranje, wilde niemand de paarse zijn, of ben ík de paarse, of ben ik de rat die deze drie op zal moeten voeden en moet trainen in de way of the warrior? Ik zink te ver in mijn eigen zweterige gedachten weg en word in een harde ruk teruggetrokken naar het hic & nunc door een kuchje dat de brave vrouw in haar corduroyrok duidelijk probeerde binnen te houden, maar het lichaam wil nou eenmaal wat het lichaam wil en dit lichaam wilde kuchen, laat je toch gaan, we zijn allemaal maar mensen!
Ik voel me schuldig dat ik haar zo lang heb genegeerd en wil iets zeggen. Ik weet niet wat ik precies wil zeggen maar geloof er heilig in dat ik voorgenoemd “wat” zal vinden als ik maar genoeg woorden de wereld in slinger—maar de vrouw kijkt zwijgend langs me heen alsof ze bidt dat de Here Jezus mij maar snel mag doen verdwijnen. Alles in haar houding maakt mij, als uitmuntend hermeneut van non-verbale communicatie, duidelijk dat ze liever genegeerd zou worden, hier op de parkeerplaats, dus laat ik haar maar zijn en sprint—de drieling op een veilige afstand houdend—de supermarkt in. Ik heb geen idee wat ik daar te zoeken heb, maar ze hebben er in elk geval genoeg zuurstof.
~
