Script

Op een ochtend vroeg mijn vrouw mij of ik, wanneer het wc-papier op is, de rol zou willen vervangen. Ik moet haar even verbaasd aangekeken hebben—nog nooit was zo’n huishoudelijk onderwerp ons huishouden binnengedrongen—maar aangezien het in het geheel geen redeloos verzoek was, zegde ik onmiddellijk toe dit vanaf nu te zullen doen.
‘Als jij voortaan echt alle lichten dooft als je het huis uitgaat,’ zei ik, deels uit wraaklust, deels omdat ik een kans zag iets te corrigeren wat mij al lang stoorde. Soms kom ik thuis van het café en staan er overal lampen aan terwijl zij onderweg is. Uiteraard ging ze akkoord; het was tenslotte wederom zeer redelijk.
‘Zou jij dan na het afwassen de vaat ook af willen drogen, in plaats van het servies en de pannen de hele dag te laten staan?’ Ik had daar geen bezwaar tegen.

Al gauw vlogen de billijke suggesties voor gedragswijzigingen in zulke volumes over de ontbijttafel dat we besloten ze op te schrijven—anders zouden we de voornemens weer vergeten en de ander nodeloos ergeren.
Zo kwamen we tot een volmaakt script voor ons leven, waarin nauwkeurig vastgelegd is wat we wanneer moeten doen, en we volgen het tot op de letter. Omdat ik nogal kan dagdromen hebben we ook opgeschreven wanneer ik complimentjes moet geven en naar mijn bedlegerige schoonzuster moet informeren; en aangezien mijn vrouw soms oeverloos kan doorkletsen terwijl ik echt weer aan het werk moet, hebben we een regel toegevoegd die stipuleert wanneer zij zal zwijgen.

We leven in volledige, harmonieuze voorspelbaarheid, en we hebben ons nog nooit zo alleen gevoeld.

Dit bericht is geplaatst in Herinneringen met de tags , , , , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.