Altijd wanneer een trein waarin ik zonder haast op pad ben vertraging heeft, en de vertraging bouwt op, eerst minuten en dan kwartieren en er zijn geen alternatieve reismiddelen beschikbaar, nog geen hondenkar of een scheel ezeltje, het is deze trein die hier staat te hijgen en kreunen als een dikke man die een lange trap naar een tandartsafspraak heeft beklommen of het is niets—Ik vraag me dan altijd af wiens leven door deze vertraging onherroepelijk verpest zal zijn. Er zitten hier honderden mensen, misschien wel meer dan duizend!, het is een lange trein dus er moet toch iemand zijn die een niet te missen vlucht niet heeft gehaald, een laatste sollicitatiegesprek heeft misgelopen, een grote liefde niet tegen heeft kunnen houden? … Te veel mensen, te veel draden en knooppunten—iemand moet hier toch geruïneerd zijn? Niet alles kan uitgesteld worden.
Ik zit en staar uit het raam, geërgerd want ik wil vandaag nog andere dingen doen dan door deze smalle gangpaden dwalen, maar ook weer niet zo geërgerd, want ik beleef zelden iets dat niet herhaald kan worden.
~
