Hou op te acteren alsof je op een podium staat, roept de regisseur. De mensen bij de bushalte hebben geen idee waar hij het over heeft—de meesten negeren hem, een paar doen hun best iets nonchalanter te gaan te staan. De regisseur fietst weer langs maar ziet voor de vijftigste dag op een rij geen enkele verbetering. Hij springt van het zadel, de fiets rolt een stukje door en laat zich dan vallen alsof hij aan een onzichtbare scheidsrechter een penalty probeert te ontlokken. De regisseur gooit zich door de deur van een rustiek bakkerijtje en wringt zich tussen een puddingbroodje en een boeket baguettes door om naar elders te verdwijnen.
Een van de cameramannen is achter hem aan gehold, maar kan hem nu niet meer vinden. De cameraman stapt weer naar buiten en stuurt iedereen naar huis.
~