Er is niets zo enerverend en zo inspirerend en zo dwingend tot-werk-aanzettend als het samenbrengen van ongerelateerde elementen, de bekende juxtapositie van divergente componenten die ogenschijnlijk ver van elkaar zouden moeten blijven (naaimachine & paraplu) maar nu ineens, nu we ze bij elkaar zien en ze met elkaar worstelen-neuken-negeren, meer met elkaar te maken hebben dan mijn haast met mijn voet en mijn lust met mijn geslachtsdeel.
The audacious nature of the sarcaphogus players, ©CCQA 2015
Beeld volgt op beeld én is naast dat beeld (in gedeelde tijd) én is over dat beeld (in gedeelde ruimte) én is dat beeld (in gedeelde identiteit), “Wie alles sich zum Ganzen webt,/ Eins in dem anderen wirk und lebt!”, en onze taal kent geen instrument dat precies genoeg is om deze tegelijkertijdsheid mee uit te drukken— en dit is slechts het begin, dit zijn maar drie van de zijnstoestanden en deze zijn reeds alle simultaan- gecentreerd, oftewel nu-hier: niet één heeft de overhand op de andere, geen enkele is eerder ontstaan of zal eerder afgewikkeld zijn, niemand heeft de semantische of esthetische primogenituur. In tekst is het een ander verhaal, daar dringt de lineariteit zich snel op, daar moeten we vechten voor het duizelingwekkende, overrompelende gevoel dat we geen grip hebben, dat we alles maar toe moeten laten. Alles is collage, alles is alles tegelijkertijd, het fragment is het geheel is het fragment is het geheel…
~
